Hepimiz Muhaciriz

Şenol Koçan

Merhabalar…

         Muhacir kimdir nedir? Bileniniz var mı? Türk Dil Kurumu Büyük Türkçe Sözlüğü şöyle diyor; ’’Muhacir yani göçmen, Hz. Muhammed'e uyarak Mekke'den Medine'ye göç eden kimse.”

Muhacir dendi mi, herkes şöyle gözünün kenarıyla yan yan bakar. Burun kıvırır, dudak büker. Dağdan gelmiş bağdakini kovacak onlara göre. Hep bir önyargı, hep bir şartlandırılma birileri tarafından. Hani nerde yaratılanı Yaradan da ötürü sevmek. Çok hümanistiz ya ne oldu ? Hani Müslüman kardeşiydik, soruları gelir aklıma.

         Trakya’da yerli manasına gelen Gacal kelimesini kullanır önce gelenler. Batı Anadolu’da ise Manav. Kendimizi saçma sapan ünvanlara boğarız. Neymiş, biz önce geldik.

         Batı tarafından lanetlenen, barbar denilen, Hristiyanlara zulüm ettiği belirtilen, batının kafir dediği Müslüman Türk’ün inandığı değerler uğruna, dini, dili, kültürü, çoluğu çocuğu, namusu ve canı için yaptığı kutsal yolculuktur bu.

Ayrıldığı eski vatan parçasında çan sesiyle uyanıp, camiinin önüne kesilmiş domuz kafası atılan, kapısına hayvan pisliği sürülen, kendini savunduğunda asi diye dövülen, vurulan, pis Türk diye köpek diye aşağılanan, dinine, diline, kültürüne, neyi varsa hepsine yasak konan, küfredilen, can derdine düşen, ata toprağını, malını mülkünü bırakıp anavatana can atan, toprağını öpen, ezanında ağlayan, bayrağına gururla bakan ama kendisinden önce gelmiş kardeşlerince gavur dölü, rum kopili, bulgar piçi denen, ama kendisine sövenlerden daha çok bu ülke için ölen, iki tarafta da istenmeyip sabreden, tevekkül eden, başı dik, alnı ak, öz mü öz Türk evladıdır muhacir, göçmen denen.

Sandılar ki, gelecekler onların evlerini, işlerini alacaklar. Ama bilmiyorlardı, onlar sadece özgür bir hayat için geldi. Hürriyet kavramı, esareti görmeyene çok uzaktır. Dedesi esareti görmüş buradakinin, torunu rahat Atasının sayesinde, ne bilir esareti.

 Çok uzun bir konu bu. Bir gidişi var, bir de dönüşü. Diyecekler ki bana, biz yerliyiz, göçmen yok bizim ailemizde. Orta Asya’da kalmayıp, Anadolu’da, Rumeli’de, Kafkasya’da yaşayan her Türk’ün, mazisinde göç yatar. O istese de istemese de. 

Anadolu’ya göç, Selçuklular döneminde başlar, belki daha öncesinden, Cengiz Han’ın zulmünde tavan noktasına ulaşır. Önce Kafkaslar ve Anadolu, sonra Osmanlı ile Balkanlar şenlenir. Hala daha inat ediyorsa da göçmenliği kabul etmeyen, Türklüğünden şüphe edilir. Kavimler göçünü başlatan milletiz biz, sakın unutulmasın. Göç kanımızda var. Zaten lakabımız Yörük yani yürüyen. Atam Mustafa Kemal Atatürk bir konuşmasında şöyle diyor; "Efendiler, benim atalarım Anadolu'dan Rumeli'ye gelmiş Yörük Türkmenlerindendir " 

Batı’ya yürüyüşümüz hep engellenmeye çalışıldı. Niye, o  topraklar onların, biz hak etmiyoruz onlara göre. 1096’dan (I.Haçlı Seferi) 1922’ye(Sakarya Meydan Muharebesi) kadar saldırdılar. Sanırım hala da devam ediyor, bitecek gibi de gözükmüyor. İşte bu zaman diliminde, bu hengamede yaşandı ne varsa. 1683’e (II.Viyana Kuşatması) kadar ilerleyişimiz, Kahlenberg’te durduruldu ve geriye çekilmeye başladık. Karlofça’da (1699) anlaşmayı imzalayana kadar 173 senelik Budin (Şu anki Macaristan’ın tamamı ve Slovakya’nın bir bölümü) eyaleti gitti. İlk geri dönüşler başladı. Cumhuriyetimiz 90.yaşına basmadı daha hesaplayın. Ardından Rus denen canavar çıktı meydana, önce kardeş Türk devletlerini Kazan’ı, Sibir’i, Astrahan’ı sonra da Kırım’ı yuttu. Yüz binlerce şehit verildi. Yüz binlerce kardeşimiz vatan toprağına ulaşmak için yollara düştü. Zayıflamaya başladıkça gayrimüslim komşularımızın zulmüne uğradık. Önce Sırplar, ardından Rumlar, Bulgarlar ve Ermeniler. Onlar hürriyet dedi biz isyan. Ama en çok zarar gören yine Türk halkı oldu o bölgede yaşayan. Ve yine göçler başladı. Sırplar ilk isyan edendi, Türklere karşı katliamlar başladı. Yunan ise öyle bir isyan başlattı ki Mora’da 80.000 Türk öldürüldü. Kaçabilenler Mora’nın Patras limanından karşı kıyıya geçtiklerinden adları Patriot kaldı.

1853-1856 Kırım Harbinde kendi çıkarı için dostunu satan müttefiklerimizin yardımıyla Rusları yendik. Ama Ruslar acısını Kafkas Müslümanlarından çıkardı. 1864’te Kafkasya’dan iki milyondan fazla insan sürgün edildi ve anavatana sığındı.

  Balkan milletleri gaza geldi hep hürriyet diye. Ama arkalarında hep İngiliz, Fransız, Rus devletleri ve onların çıkarları vardı. Her isyanda, isyanı bastırmak isteyen Türk haksızdı. Ama onların devletlerindeki azınlıklar hakkında kimse ağzını açamazdı. Açılımlar yaptık o zamanda. 1876’ta Bulgar isyan etti biz bastırdık. Aman efendim isyanı siz nasıl bastırırsınız diye Rusların hücumuna uğradık. 93 Harbi denen 1877-1878 Rus savaşı, Türk tarihi için facia niteliğindedir. Rus ve Bulgar katliamlarıyla ve Ermenilerin doğuda içten yardımıyla iki senelik zaman içinde iki milyona yakın halk göç etmek zorunda kalmış. Çünkü iki sene içinde yarım milyondan fazla insanımız hunharca katledilmiş. Ve kaybedilen topraklar, ata yadigarı. Bununla da bitmemiş 1912’ye kadar ülkemizin doğusunda batısında hep terör. Osmanlının Bulgarı, Ermenisi, Rumu çete kurup, Müslümanları kırdı. 1912 yılında ise Sırbistan, Karadağ, Yunanistan, Bulgaristan bir olup üstümüze çullandı. Yine topraklar kaybedildi, Balkanlardan çekildik. Yüz binlerce şehit verildi. Yüz binler yollara döküldü.

Osmanlı’nın 1299-1922 tarihleri arasındaki 623 yılının % 63’ü savaş halidir. 1913’te Balkan savaşı bitti. 1914’te Dünya savaşı başladı. Ermeniler doğuda katliamlara devam etti. Ermeni mezalimine uğrayanlar Farsça dertdaş denen dadaş ismiyle anıldı. Yine topraklar kaybedildi. Yine manzara aynı, göç. Yenildik, yetmedi ülkemizi elimizden almaya kalktılar. Onca toprak verdik 1918 ‘e kadar, gözü doymaz Batı, son kalan toprağımıza da göz dikti. İşgalde Yunan zulmünden  İç Anadolu’ya 1.200.000 insanımız göç etti. Savaşı kazandık, sonra bizden olmayanlarla, kardeşlerimizin mübadelesi gerçekleşti.

Ardından batıda Yugoslavya, Bulgaristan, Yunanistan’dan, doğu’da Rusya’dan kardeşler aktı geldi yurdumuza. Kıbrıs karıştı, yine kardeşler aktı anavatana. Sonra Bosna, Kosova… Niye geldiler peki ? Öz kardeşleri burada diye.

Bütün Müslüman ülkeler esaretteyken, tek başına tüm dünyaya istiklali için kafa tutan bu millet ve İslam’ın sancaktarı olan bu devlet kendi kardeşini nasıl kendinden ayrı görür, ayırır anlayamam. Peygamberi Mekke’den Medine’ye hicret edip muhacir olmuşken, hür yaşadığı bu devleti kuran önderi muhacir olmuşken, kardeşine nasıl el gibi bakar anlayamam.

Boşnak Bosna’dan gelene, Arnavut Kosova’dan gelene, Makedonya’dan Torbeş, dağlı ise Goran, Rodoplu ise Pomak, Tuna’da Çıtak, Mora’dan gelen Patriot, Kırımlı ise Tatar, Kafkas’tan ise Çerkes, Abhaz, Çeçen, Kuban’dan gelen Nogay, Ahıska’dan gelen Terekeme, Azerbaycan’dan gelen Azeri, Musul’dan Kerkük’ten gelen Türkmen, Trakya’da Gacal, Anadolu’da Manav, Karadeniz’de Laz, Doğu Anadolu’da Dadaş vs.vs. onlarca ünvan, onlarca ad sayarız daha.

Hepsi bir, hepsi aynı, hepsi kardeş. Ve gelenler kardeşlerinin yanına geldi. Birinin diğerinden hiçbir farkı yok. Dedim ya hepsi kardeş, mozaik değil. Hepsinin adı aynı –Türk-, bu sadece bir etnik kimlik değil.

Son olarak anlamak istemeyenlere bir gazoz kapağı.

17.01.1931 tarihinde Atam, Mustafa Kemal Atatürk diyor ki;

Muhacir diye küçümsenenler, tarihin yazdığı savaşlarda en geriye kalanlar, yani "Düşmanla sonuna kadar dövüşenler" çekilen ordunun ri'cat hatlarını sağlamak için kendilerini feda edenler ve düşman karşısında kaçmak, çekilmek nedir bilmeyenlerdir. Muhacirler kaybedilmiş ülkelerimizin milli hatıralarıdır.

Kardeşin kardeşe sarılma vaktidir. Devam edeceğiz…